Έννοια καταναλωτή στις τραπεζικές συμβάσεις

Εξάλλου, εκτός από την ανωτέρω γενική ρήτρα για την καταχρηστικότητα των Γ.Ο.Σ. που συνεπαγόταν διατάραξη της συμβατικής ισορροπίας, στην παρ.7 του ίδιου πιο πάνω άρθρου (2 ν. 2251/1994, όπως ίσχυε πριν από το ν. 3587/2007) απαριθμούνταν ενδεικτικώς και τριάντα μία περιπτώσεις γενικών όρων που θεωρούνταν άνευ ετέρου (per se) καταχρηστικοί, χωρίς ως προς αυτούς να ερευνάται η συνδρομή των προϋποθέσεων της γενικής ρήτρας, αφού αυτοί θεωρούνται κατ’ αμάχητο τεκμήριο ότι έχουν καταχρηστικό χαρακτήρα. Στις περιπτώσεις αυτές περιλαμβανόταν και η υπό στοιχ. ε, κατά την οποία (όπως ίσχυε τότε) καταχρηστικοί είναι και οι όροι που επιφυλάσσουν στον προμηθευτή το δικαίωμα μονομερούς τροποποιήσεως ή λύσεως της συμβάσεως χωρίς ορισμένο, ειδικό και σπουδαίο λόγο. Περαιτέρω κατά τη διάταξη του άρθρου 1 παρ. 4 περ. α’ του ίδιου πιο πάνω ν. 2251/1994, όπως ίσχυε πριν από την αντικατάστασή του με το άρθρο 1 παρ.5 ν. 3587/2007, καταναλωτής είναι κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο για το οποίο προορίζονται τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες που προσφέρονται στην αγορά ή το οποίο κάνει χρήση τέτοιων προϊόντων ή υπηρεσιών, εφόσον αποτελούν τον τελικό αποδέκτη τους. Κατά την ίδια διάταξη όπως ισχύει μετά την κατά τ’ ανωτέρω αντικατάστασή της, ως καταναλωτής νοείται κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο ή ενώσεις προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα για τα οποία προορίζονται τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες που προσφέρονται στην αγορά και τα οποία κάνουν χρήση των προϊόντων ή των υπηρεσιών αυτών, εφόσον αποτελούν τον τελικό αποδέκτη τους. Τέλος μετά την αντικατάσταση του άρθρου 1 παρ. 4 ν. 2251/1994 με το άρθρο 1 παρ.5 ν. 3587/ 2007 προστέθηκε και υποπερ. ββ της ανωτέρω περ.α, κατά την οποία καταναλωτής είναι και κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που εγγυάται υπέρ καταναλωτή, εφόσον δεν ενεργεί στο πλαίσιο της επαγγελματικής ή επιχειρηματικής δραστηριότητάς του”. (areiospagos.gr)